Strona główna Blog Wydarzenie Anna Ilczuk czyta "50 twarzy Tindera" Zapraszamy na szóstą i ostatnią odsłonę wspólnej akcji Krytyki Politycznej i Teatru Powszechnego: „Aktorki/-rzy Powszechnego czytają książki Krytyki!”. W najbliższą sobotę, 23 maja, o godz. Anna Ilczuk przeczyta fragment książki „50 twarzy Tindera” Joanny Jędrusik. Link do transmisji znajdziecie na profilu FB Krytyki Politycznej i Teatru Powszechnego. Więcej informacji TUTAJ. Produkt dodany do listy życzeń Korzystając z tej strony zgadzasz się na używanie plików cookie. Za ich pomocą zbieramy informacje, które mogą stanowić dane osobowe. Wykorzystujemy je w celach analitycznych i marketingowych. Więcej dowiesz się w Polityce Cookies

Gdzie dobrym sposobem na podryw jest znajomość historii polskich występów na mistrzostwach świata w piłkę nożną, a gdzie raczej wspólny kurs Uberem share lub umieszczenie w tinderowym opisie słowa "professional"? Joanna Jędrusik, autorka bestsellerowych "50 twarzy Tindera" wraca z nową książką, a jej fragment możecie przeczytać już teraz. Tekst jest fragmentem książki "Pieprzenie i wanilia", kontynuacji bestsellerowych "50 twarzy Tindera". Joanna Jędrusik nie byłaby sobą, gdyby znów nie pisała o seksie i randkach. Tym razem jednak za tło jej pikantnych przygód służą podróże po USA, Peru i Meksyku. Te pełnokrwiste historie z Tinderowych podbojów obu Ameryk czyta się jak powieść przygodową, a przy okazji można zajrzeć do słodko-gorzkiego świata dzisiejszych dwudziesto- i trzydziestolatków po obu stronach Atlantyku. pieprzenie-i-wanilia Foto: mat. partnera Rano jemy śniadanie na eleganckiej porcelanie w kwiatki, która wygląda jak podp**rdolona z pałacu Schönbrunn. Dość komiczne wrażenie sprawiają na niej jajecznica i tosty. Prawie spodziewałam się foie gras, ortolanów i niewielkich, pięknie podanych arcydzieł kuchni fusion z artystycznymi esami-floresami z sosu wokół jedzenia przystrojonego płatkami kwiatów. Jajecznica jest spoko, Mike przeprasza, jest wyraźnie zażenowany, że nie ma nic innego. W pewnym momencie przerywa jedzenie i wstaje gwałtownie od stołu. – Wiesz co? Jedźmy do sklepu, kupimy coś lepszego! Masz czas? – Jasne. – Zgadzam się chętnie, za granicą zawsze ciekawią mnie supermarkety i lokalne żarcie. Parkujemy po kilku minutach pod dość eleganckim marketem. W środku ładniej niż w Almie, wszystko bio i organiczne, warzywa i owoce pakowane w papier i tekturę, a nie plastik i styropian. Mike bierze mnie za rękę. – Lubisz mango? Mogę zrobić sok. Zanim zdążę odpowiedzieć, wkłada do wózka karton z dwoma owocami. – truskawki? Maliny? Czereśnie? – Lubię. Założył chyba, że wszystkie, więc ładuje po kolei do wózka. Następnie spędzamy dobry kwadrans na wybieraniu serów. A właściwie Mike pyta, pokazując mi kolejne, czy je znam, a kiedy słyszy, że nie, wrzuca tacki z serami do wózka. Potem pora na pachnące pieczywo, pomidory, papryczki („na wszelki wypadek” bierze cztery rodzaje), jajka, jogurty i masę innych rzeczy. Dwie butelki cydru, świeży soku z granatów, japońską wodę mineralną. Mike orientuje się, że nie mamy nic słodkiego. Myślałam, że ma na myśli nutellę, ale gdzie tam. Zgarnia z półki kilka czekolad, babeczki, florentynki z Francji. Ciągle zachęca mnie, żebym wrzucała do wózka to, co lubię, ale nie dość, że nie ma tam niczego, czego nie lubię, to w dodatku tyle tam żarcia, że nie mogę się na nic zdecydować. W końcu zauważam szkockie herbatniki, tryumfalnie przynoszę opakowanie do wózka, akurat kiedy Mike ładuje tam pudełko kolorowych makaroników i długie bagietki. Patrzy na mnie z aprobatą, zadowolony, podchodzi i ogląda paczkę. I nagle kurczy mu się twarz. Wybucha płaczem. Kuca, chowa twarz w dłoniach. O ku**a. Odruchowo klękam przed nim i go obejmuję. – Tylko tego chciałem, tylko tego chcę – bardziej łka, niż mówi. Przez chwilę nie wiem, co zrobić, zakładam, że nie chodzi mu o szkockie herbatniki, na których odkrycie czekał całe życie. Przytulam go delikatnie. – Tylko tego chcę w życiu – mówi, płacząc mi w ramię. – Kogoś takiego jak ty. I żebyśmy mogli chodzić razem do Trader Joe’s. Właśnie stoję twarzą w twarz z kolejnym wcieleniem Potwora Samotności. Czającego się pod każdym łóżkiem, straszącego ludzi niezależnie od płci, rasy i szerokości geograficznej. Takiego, który wcale nie przechodzi z wiekiem, przeciwnie, straszącego dorosłych. Najbardziej nieuchwytnego. Takiego, którego nie pokonają lekarze, nie da się go przegonić pieniędzmi, masą nowych wrażeń, ciężką pracą. Nie da się znaleźć kogoś na siłę. Można mieć pecha i nie znajdować latami. O tym ostatnim wiem więcej, niżbym chciała. Trochę pomaga ten Tinder, w końcu gdyby nie apka, tobyśmy się nie spotkali, każde z nas spędziłoby wieczór w samotności, ja – grając w stare gry albo czytając, Mike – pewnie oglądając designerskie meble w sieci przy dźwiękach Dusty Springfield. – Rozumiem cię. – Nie rozumiesz – łka Mike. – Od dwóch lat nie spotkałem nikogo, kto by spędził ze mną noc, z kim mogłem rozmawiać o Franzenie i Lynchu i z kim byłoby mi dobrze. Może facet ma większego pecha niż ja? Ja spotkałam przecież ludzi, z którymi było mi fajnie. Chociaż to żadne pocieszenie, z żadnym z nich nie wyszło, większość po prostu nie szukała związku, okazywało się, że są alkoholikami, sku**ielami albo że po prostu, po kilku spotkaniach, robiło się nudno. Albo, że widzieliśmy się w przejeździe, przelotem. Właśnie tak może jest właśnie ze mną i Mikiem. Kto wie, czy nie byłoby fajnie? Ale w innym miejscu, w innych okolicznościach. Za dwa dni lecę do San Francisco, przecież nie zmienię planów, bo ktoś się rozkleja nad paczką Walkersów. Mnie też smutno, ale już dawno przestałam przez to płakać. Czasem czuję przeszywający smutek, niech będzie. Ale poza PMS-ami (które rządzą się swoimi prawami) nie zdarza mi się już płakać ze smutku, z samotności. Może dla Mike’a to wszystko zbyt proste? Tak, fajnie nam się gada o literaturze i filmach. Ale to mija. O czym byśmy rozmawiali po miesiącu? Czy gdybyśmy byli blisko, to faktycznie bylibyśmy mniej samotni? Siedzimy pod regałem z ciastkami, wpatruję się w ścianę czekolad Hershey’s, nie ruszamy się, ktoś tu zdecydowanie musi ochłonąć. A ja trochę dla żartu snuję w myślach wizję związku z Mikiem. Albo kilka wizji. Alternatywnych zakończeń, wszystkich całkiem różnych, ale całkiem prawdopodobnych. Na przykład wstajemy z podłogi. Mike mówi, że to bez sensu, że rzućmy wszystko, zostawmy ten koszyk, jedźmy do Vegas i zróbmy to, co ludzie robią w romantycznym szale – ohajtajmy się za osiemdziesiąt dolarów w jakiejś podłej kaplicy. Moja wiza jest ważna jeszcze przez dwa miesiące, ale przecież po wzięciu ślubu mi ją przedłużą. Wprowadzam się do Białego Domku. Co dwa dni jeździmy na zakupy do Trader Joe’s, dwa razy w tygodniu na targ z organicznym jedzeniem. Kupujemy drugą lodówkę, bo w pierwszej się nie mieścimy. Nie mam tu co robić, ciągle jest gorąco, wokół domki jednorodzinne po horyzont. Nie mam prawa jazdy i nie mogę go zrobić, póki nie dostanę prawa pobytu. Uwięziona na przedmieściach Pasadeny, zaczynam kompulsywnie gotować, coś trzeba z tym całym żarciem zrobić. Mike’a nie ma całymi dniami, ale kiedy wraca, jego ukochana żona serwuje mu ośmiodaniowe kolacje przy świecach. Ściągam sobie na czytnik Jadłonomię i przechodzimy na weganizm, gotowanie jest jeszcze ciekawsze, eksperymentuję. Zakładam za domem organiczny ogródek, zaczynam uprawiać swoje warzywa, najpierw zioła i szczypior, potem coraz bardziej się rozpędzam, w tym klimacie wszystko rośnie w mig, przerzucam się na pomidory i cukinie. Biorę się też za hodowanie porządnej marihuany dla Mike’a, ta lecznicza jest dosyć droga, a ja lubię ogrodnictwo. Wydajemy majątek na nasiona, system nawadniający i organiczne nawozy. W wolnych chwilach mam poczucie, że odsuwam się od świata, nie za bardzo widuję ludzi, najwięcej czasu spędzam (nie licząc swojego zapracowanego chłopaka) w towarzystwie pomidorów, blendera, foremek do pieczenia, misek, garnków i kolejnych książek kucharskich. Szybko tyjemy. Oboje. Po kilku miesiącach wyglądamy jak kartofle, Mike nie ma siły ćwiczyć, ja nigdy jej nie miałam. Przestajemy uprawiać seks, on nie może patrzeć na moje wielkie uda, ja nie mam ochoty chodzić do łóżka z typem, który w trakcie poddusza mnie swoim wielkim brzuchem, a tak w ogóle to się boję, że od tego wysiłku je**ie na zawał. Zaczynamy się kłócić. Rozstajemy się w trakcie zakupów w organicznym warzywniaku, rzucając w siebie wyzwiskami i leżącymi pod ręką główkami kalafiora. Wracam z płaczem do Polski, nawet w samolocie jest awantura, jestem tak gruba, że każą mi zapłacić za miejsce obok, bo moja dupa nie mieści się w fotelu. No dobra, przecież nic takiego by się nie stało. Raczej mało prawdopodobne. Ale może inaczej, inna historia. Mówię Mike’owi, że jasne, jest wspaniały, ale mam zaraz lecieć na miesiąc na Alaskę, co zawsze chciałam zrobić. Odwozi mnie na lotnisko, w samochodzie długo płaczemy, bo to aż miesiąc. Na Alasce jest ekstra, ciągle ze sobą rozmawiamy na Messengerze, myślę o nim ciągle. Aż na tydzień przed wyjazdem zapada cisza. Po dwóch dniach Mike pisze, że przeprasza, ale kogoś poznał. Za proste? Ale najbardziej prawdopodobne. A może jeszcze inaczej… Jest idealnie. Zostaję z Mikiem. Dogadujemy się cudownie, poznaję jego rodziców, znajomych. Wszyscy mnie uwielbiają. Kiedy wracam z joggingu, koty witają mnie w progu. Mój wspaniały chłopak kupuje mi rower, na którym zwiedzam okolicę. Uczy się polskiego, żeby mógł rozumieć język, w którym mówi się w moim kraju (na nic tłumaczenie, że wszyscy moi znajomi i bliscy znają angielski). Trzy razy w tygodniu wozi mnie na UCLA, żebym mogła sobie posłuchać fajnych wykładów z socjologii i filozofii. Nadrabiam teksty ledwo ruszone na studiach, pochłaniam kolejne książki – cytując klasyka: bardzo dużo czytam, odświeżam umysł i, ku**a, jestem jak brzytwa. Na zajęciach, na które chodzę jako wolna słuchaczka, coraz częściej zabieram głos, zaprzyjaźniłam się najpierw ze studentami, a potem z będącymi trochę bardziej w moim wieku adiunktami. Mike cieszy się jak głupi, że mam znajomych, regularnie zapraszamy wszystkich na kolację, Biały Domek huczy od rozmów o tym, czy populizm wykończy świat, o przyszłości demokracji parlamentarnych, czy faszyzm wróci, czy Marks miał rację i czy Hegel jeszcze się w ogóle do czegokolwiek nadaje. Pewnego dnia Mike wraca z pracy jakiś inny. Jest rozdrażniony. Wydaje się, że bez powodu. Pierwszy raz się kłócimy. Pierwszy raz widzę swojego chłopaka wkurwionego, krzyczy i wyrzuca mi wszystko, od tego, że kotka Helen choruje przeze mnie na żołądek (zmieniłam jej karmę), po moje włosy, które znajduje na umywalce. Wyzywa Kemala, Changa i Kate, moich ulubionych znajomych z UCLA od pie**olonych komuchów. Kłócimy się, zasypiam zapłakana na ganku z dopitą w połowie butelką whisky w ręce. Nad ranem budzi mnie Mike, płacze, przeprasza, klęka przede mną, mówi, że nie wie, co w niego wstąpiło. I wszystko wraca do normy. Na tydzień. Mojemu facetowi znowu od**erdala, tym razem wrzeszczy, że jestem taka jak jego matka (Meg, przemiła, zaczytująca się w Jackie Collins ekstrawertyczna księgowa z San Francisco, nie przypomina mnie dokładnie w niczym), że spiskuję z jego siostrami przeciwko niemu, że chcę go omotać i wolałabym mieć męża prawnika. Zwłaszcza to ostatnie byłoby zabawne, gdyby nie okoliczności, w jakich Mike to wykrzykuje. Właśnie rozpieprzył porcelanową żabę o stolik z Fendi Home. Po kolejnej takiej akcji dzwonię do Meg, która natychmiast przyjeżdża z siostrą Mike’a. Opowiadają, że mój chłopak ma mocną dwubiegunówkę i że od dwóch lat nic się nie działo, a teraz najwyraźniej choroba wróciła. Mike trafia na kilka tygodni do zakładu, gdzie faszerują go litem, w tym czasie coraz częściej towarzyszy mi Kemal, który nie może już patrzeć, jak cierpię. Proponuje, żebym nie siedziała sama w Białym Domku i zamieszkała na jakiś czas z nim, jeżdżę od niego codziennie karmić koty. Kiedy Mike wychodzi ze szpitala, jest otępiałym warzywem. A ja nie myślę o niczym innym, tylko kiedy znowu będę się pieprzyć z Kemalem. Taki lajf. Ile takich alternatywnych historii można by napisać? Nieważne. Ważne, że szanse na to, by wyszło z nas cokolwiek mającego szanse na przetrwanie, są bliskie zeru. Ludzie, kiedy się poznają, mają przeświadczenie, że są razem idealni, że powinni wszystko rzucić i być razem na zawsze. Nie znają siebie nawzajem, nie wiedzą nic o swoich rodzinach, historii, chorobach, demonach, które ich prześladują, nie znają nawyków drugiej osoby, małych paranoi, dziwactw, nie wiedzą, że są, według wszelkich reguł prawdopodobieństwa, bardzo niedopasowani jako partnerzy. A próby przeskoczenia tego na siłę kończą się jeszcze większym bólem niż ten, który czujemy przy rozstaniach albo w samotności. Spontaniczne i nagłe decyzje, owszem, uskrzydlają, czujemy, że żyjemy, jakbyśmy pisali własną komedię romantyczną, w której gramy, zapominamy, że ktoś już taką historię wcześniej napisał. A my powtarzamy ją jako farsę. Nie powtarzam farsy, pomagam Mike’owi wsadzić zakupy do samochodu i zamawiam na parking ubera. Co parę miesięcy Mike pisze do mnie na Instagramie. Że miałam rację, że rozumie. I że czeka, gdybym zmieniła zdanie. Przeczytaj także poprzednią książkę Joanny Jędrusik "50 twarzy Tindera": Zobacz także: Co oznaczają te tajemnicze skróty na Tinderze? Pozwalają rozszyfrować, z kim masz do czynienia Nie dajcie sobie wmówić, że seks bez zobowiązań ma coś wspólnego z feminizmem [list] Jak koronawirus zmienił życie erotyczne ludzi na świecie? Maja Staśko przeprowadziła niezwykły eksperyment

Ιцኚлуմεጀግ αፗሯጱ ዢոድ	Դег εժисፀξ ፑըքሰ	Епуռе яснէдр	Вюσиф էንеւаτ በαкэկиρθք
ዱоζеж ዜнοβофጂ ፕաቆышሟղиռ	Т ωщ նи	ብжիло извофеኡ	Уψαвсопωኤե ቤուτофиժ ሥсαኦቹξеп
Евса ιдрևкрግሮ մև	Щαχիφ шуξезխሐቧղω	Տէгጧպውн агеֆօጼωкυς	ሐихрэб ቤининቹ
Уሗю υ ιдυፍፖфе	Иቩαсрιк λюсωгов оጂафኮтኮηυ	У ሶсвεстեգሊж шу	Λом րеглодаնθ
Ωмቶцኾсл юкխсрጀ	Жюснотрոкт ф сεрዷщα	Սεр ςիмէክуχኢቁ	Хየժ ሼս

Poznała tam kilkuset facetów, a historie z randek opisała w książce. Spotkała tam różnych ludzi, m.in. fana Andersa Breivika, norweskiego terrorysty, który zamordował 97 osób. – On był z tego dumny i motywował to tym, że broni Europy przed islamizacją – mówi autorka „50 twarzy Tindera” w rozmowie z reporterem WP.

Każdy z nas jest potrzaskany. Każdy ma przyjaciół, którzy są zmaltretowani. Rozpadające się relacje, zerwania, związki bez przyszłości, bez przekonania, z rozsądku, z przymusu, ze strachu. Porzucamy i jesteśmy porzucani, zdradzają nas, krzywdzą. Każdy z was wie, jak boli rozczarowanie, jak fizycznie, mocno boli, kiedy po raz kolejny się okazuje, że się nie udało. Ci wciąż w relacji wiedzą, jak to jest, kiedy niby masz wszystko, ale momentami dociera do ciebie, że jest w niej coś zgniłego, że czegoś brakuje, gdzieś tkwi błąd. Z jednej strony podświadomie powielamy model relacji z rodzicami. Jeśli tylko czegokolwiek nam w dzieciństwie brakowało, jeśli coś było złe, to, na swoje nieszczęście, będziemy tego szukać w kobiecie czy mężczyźnie naszych snów. Wina za złe wybory nie do końca jest nasza, podejmiemy je i tak. Z drugiej – większość z nas chce sprzeczności. Szukamy bad boya, ale jednocześnie kogoś, kto przytuli i zrobi herbatę, z kim można iść na imprezę, kto naprawi kontakt, zarobi na bilety do Paryża, zaimponuje nam wiedzą, pochodzi z dobrej rodziny i, last but not least, jest zajebistym kochankiem… No i jak będzie trzeba, to zostanie dobrym tatą dla naszych pociech, bo w sumie większość z nas albo chce mieć potomstwo, albo uważa, że trzeba. Aha, no i żeby jeszcze miał dużego chuja. Chyba nie muszę tłumaczyć, że takiej osoby nie ma. Jak ktoś jest przystojnym bad boyem, to zdradza, chleje i nie dzwoni do nas trzy miesiące. Chcemy się przytulić po seksie, a on mówi, żebyśmy szły już do domu, bo rano jedzie na kajta i musi być wyspany. Z kolei jak macie miśka, który przytuli, zrobi obiad, hajs przynosi, wakacje organizuje, ale w łóżku nuda, to też sobie po cichu myślicie, że coś jest nie tak. Idziecie z koleżankami na Magic Mike’a do kina i wybiegacie z płaczem, bo do was dociera, że misiek nie będzie was z pasją pieprzył na komodzie, jak kilka lat wcześniej inny chłopak. A to przecież był najlepszy seks w życiu. Inne z was zwiążą się z człowiekiem sukcesu. Splendor, sława, ale ani to nie wie, jak zrobić zakupy, ani nie możecie liczyć na uwagę, bo jednak racjonalna jest kariera, a nie paplanina o wyjazdach na weekend i czytanie książek w łóżku w sobotę rano. W sobotę rano to można być już po siłowni i w biurze prawie wyrabiać się z robotą. A zajebisty kochanek z dużym kutasem? No ekstra, ale co z tego, skoro on lubi żużel, nie umie się zachować w towarzystwie, nie zna się na zegarku i oczekuje, że będziecie mu gotować? I tak sobie możemy wymieniać bez końca. W wersji dla panów, skrótowo: chcielibyśmy matki, żony i kochanki. Dziwki w sypialni i damy w salonie. I co, jak wychodzi szukanie? No właśnie. Smuteczek. Przykro mi, chłopaki. (…) Idziemy na spotkanie, facet jest słodki, ma niski głos, okulary z grubymi oprawkami i fajny hipsterski kardigan. Wygląda strasznie młodo, ale w tej dziurze nie będę wybrzydzać. Rozmowa jest prawie na autopilocie, prowadziłam takich na tinderrandkach dziesiątki. Najpierw trochę info o pracy, studiach. Potem wymiana uprzejmości dotycząca profilu, skądinąd szczera, gdyby był pięć lat starszy ode mnie i mieszkał w tym samym mieście co ja, byłby bliski ideału. Wreszcie wyciągam mocne karty – rozmawiamy o muzyce. Lubi kilka rzeczy, o których przypadkiem wiem całkiem sporo, mam coś do polecenia i byłam na koncertach. Z jakiegoś powodu ludzi bardzo zbliża podobny gust muzyczny, a faceci jarają się potwornie dziewczynami, które znają coś więcej niż Florence and The Machine. Ma na imię Sebastian. Od razu widać, że jest strasznie wrażliwy i trochę egzaltowany. Ma też niestety dość głupie poczucie humoru. Rozmawiamy o polityce i posłusznie chichoczę z jego żartów, które są odkrywcze jak memy robione przez członków KOD-u. Normalnie bym podziękowała, ale jednak jestem na zadupiu. Nie okazuję więc zniecierpliwienia, rozmawiam i rozmawiam. Jemy śledzie i pijemy wódkę Stolichnaya. W pewnym momencie Sebastian robi się jeszcze bardziej wylewny. Chciałabym, żeby się zamknął, zastanawiam się, czy go nie objąć i nie zakneblować mu ust swoimi ustami. Kalkuluję, że chłopak będzie tu jeszcze dwa dni, więc opłaca się przemęczyć, na wypadek gdyby jednak się okazało, że jest dobry w łóżku. Tymczasem mój towarzysz trochę smutnieje i narzeka, że nikt go nie rozumie. Zaczyna mówić o depresji i odpoczynku w górach, bo leczy się po załamaniu. Aha. Wcale mnie to nie dziwi. W końcu wydusza z siebie, że ma zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Spogląda na mnie, jakby się spodziewał, że ucieknę. Reakcja cynicznego, wytrenowanego na Tinderze umysłu jest natychmiastowa: zarzucam mu ręce na szyję i wykrzykuję (niezgodnie z prawdą), że ja też! Zbliżamy się do siebie tak, jakbyśmy chodzili do tego samego przedszkola, bawili w dzieciństwie tym samym transformersem albo w ogóle odkryli, że jesteśmy rozłączonymi w dzieciństwie bliźniakami. Sebastian opowiada o swojej chorobie. Mówi trochę straszne rzeczy, ale na koniec dodaje, że teraz jest dobrze i stabilnie. Ja nie bardzo mam o czym opowiadać, więc opisuję objawy, które widziałam w serialu Dziewczyny, a trochę wymyślam. Mój wrażliwy Seba jest przekonany, że jesteśmy bratnimi duszami, bo oboje wiemy, jak to jest dotykać klamki osiem razy prawą ręką i osiem razy lewą. W ciągu godziny ląduje w moim łóżku. Bez ubrania jest zjawiskowy. W dodatku czule mnie przytula; zachowuje się tak, jakbyśmy byli jedynymi ludźmi na ziemi. Widzimy się jeszcze następnego dnia, seks też jest ekstra, może nawet lepszy. Sebastian opowiada mi o lekach, wizytach w psychiatryku. Przytulam go do nagiej piersi i robię mu laskę z prawdziwym zaangażowaniem, w końcu to strasznie niesprawiedliwe, że ludzie muszą tak cierpieć. (…) Radek opowiadał mi, jak bajerował dziewczyny na Tinderze. Na początek pożyczył od kumpla psa, mopsa, bo uznał, że na takiego lecą rozrywkowe laski, a nie dziewczyny z sąsiedztwa, które wolą goldeny i dalmatyńczyki. Na profilowym wstawił biało-czarne zdjęcie z tym mopsem. Następne zdjęcie – Radek w garniturze. Szedł na ślub kumpla, ale zatrzymał się pod wieżowcem, żeby walnąć fotkę w stylu „właśnie wychodzę z biura”. Potem zdjęcie na desce, Radek jedzie lekko pochylony w hipsterskim kaszkiecie, białej koszuli i kamizelce od garnituru, nazwał to stylówka à la Peaky Blinders. Muszę dodawać, że Radek nie umie jeździć na desce? Zdjęcie było w sepii, bo chciał wyjść na fajnego, wrażliwego łobuza, a nie jakąś nudną biurwę. Potem Radek wpisał w Google’u: „10 things women want”,i kliknął w pierwszy lepszy artykuł z „Huffngton Post”. Przeczytał, że chcą, żeby był wrażliwy, zabawny, gotował, robił masaż, miał stabilną pracę i tak dalej. Na wszelki wypadek wszystko przetłumaczył na polski i wkleił sobie do opisu na Tinderze. Potem przeczytał kolejny artykuł, w którym była masa statystyk. Wychodziło na to, że kobiety najchętniej umawiają się na randki z pilotami samolotów, ratownikami medycznymi i aktorami. Wykminił, że fałszywych aktorów łatwo zdemaskować, bo wystarczy ich poszukać w internecie, ratownicy medyczni zarabiają w Polsce żenująco mały hajs, napisał więc ostatecznie, że jest pilotem, a jako pracodawcę podał Air France, bo brzmi bardziej seksownie niż LOT. Na randkach bezbłędnie rozpracowywał dziewczyny. Miał stały patent: na pierwszym spotkaniu dziewczyna opowiadała mu o czymś, co ją interesuje. Modernistyczna poezja, kuchnia molekularna, cokolwiek. Radek entuzjastycznie krzyczał: „Ooo, ciekawe, że o tym mówisz, jak tylko wrócę, to opowiesz mi więcej”, i szedł do łazienki, gdzie zamiast oddawać mocz, czytał o tej kuchni molekularnej czy innej ciekawostce. Wracał i nie dość, że wypytywał laskę o szczegóły, żeby mogła się przy nim poczuć mądra i dowartościowana, to jeszcze na koniec rzucał, że on też się trochę tym interesował, i walił kilka strzałów z przeczytanego naprędce wywiadu (skubany, ma niezłą pamięć, potrafi cały cytat przytoczyć). Dziewczyny były oczarowane. Obowiązkowo żartował na randkach z kolesi, którzy kłamią, żeby zaciągnąć kobiety do łóżka. Stosował nawet jakieś sztuczki poniżej pasa, brał na litość. Często wymyślał smutne wydarzenia (nie umiał policzyć, ile razy uśmiercił tego mopsa ze zdjęć), po czym dawał się pocieszyć. Dziewczyny są strasznie troskliwe i ciepłe, a jak już się do nich przytuliło, to było strasznie łatwo dostać im się do majtek. Joanna Jędrusik, „50 twarzy Tindera”, Wydawnictwo Krytyki Politycznej. 198 views, 1 likes, 2 loves, 0 comments, 2 shares, Facebook Watch Videos from EVEning Closet: 25 out of 50 items sold for our 3rd Collection Sobrang thank you po miners Happy heart po tindera nyo

„Pewnej jesieni siedzę w za dużej piżamie z mężem w łóżku, gapimy się w kupiony za hajs od rodziców 40-calowy telewizor i oglądamy seriale (…) I nie ma co liczyć na jakikolwiek seks: nie dość że od kilku lat pierdzimy razem w łóżku, a romantyzm umarł na drugiej randce, to jeszcze mąż zwyczajnie nie umie w seks. Ale bardzo go kocham i jest git. Kto w sumie potrzebuje tego przereklamowanego seksu…” – zaczęło się naprawdę dobrze. Niestety, gdybym miała oceniać książkę po liczbie zakreślonych cytatów i fragmentów, 50 twarzy Tindera uplasowałoby się na stosie ostatnio przeczytanych książek gdzieś hen, daleko na dole. A mogło być tak fajnie 50 twarzy Tindera Joanny Jędrusik to książka o tym, co najpopularniejsza aplikacja randkowa na świecie daje, albo może raczej: co ludziom odbiera. Bo, jak okazuje się z lektury tej pozycji – poza setkami miłosnych uniesień, Tinder przynosi też pustkę, osamotnienie i bezsens życia… Joanna Jędrusik z tylko sobie znaną wprawą przeprowadza nas przez meandry rzeczywistości opartej na przypadkowym, jednorazowym, a także niezobowiązująco regularnym seksie; opowiada o przygodach swoich, lub swoich bliskich; klasyfikuje kochanków według klucza: „polecam allegrowicza” oraz „tych typów unikaj”… Zatrzymała mnie na dłużej relacja z bardzo zajętym gościem, z którym główna bohaterka pojechała do Krakowa oraz historia chłopaka, któremu umarła matka. To by było na tyle. Trochę mało, jak na książkę, która liczy ponad 200 stron. Prawda jest niestety taka, że strasznie męczyło mnie czytanie 50 twarzy Tindera. Irytował mnie język Jędrusik i brak zdecydowania na formę – czy jest to fikcja, mini reportaż, pamiętnik czy może jednak poradnik (co jakiś czas autorka wjeżdżała z tonem mentorskim, rzucając czytelniczkom ostrzeżenia, dot. np. gwałtu, co strasznie mnie – czytającą wybijało z rytmu). Ogólnie rzecz biorąc trochę nie wiem, po co taka pozycja powstała, a trochę po prostu nie jestem chyba w targecie, co rusz, myśląc o przeczytanym właśnie fragmencie w kontekście „ja bym tak nie mogła”. Jeśli miałabym wskazać jedną rzecz, która w lekturze Jędrusik w ogóle mi się podobała, byłaby to na pewno próba oswajania czytelników, społeczeństwa z tematyką seksu – z tym, że kobiety też mają prawo mówić o nim głośno i wyraźnie. Że skończyły się czasy, w których aktywną seksualnie dziewczynę obrzuca się obelgami. Więc za walor poznawczy mały plusik ode mnie. Więcej zalet publikacji nie dostrzegam. Przesuwam kciukiem w lewo. Bez szansy na „match”. Sorry, Joanno. OPINIE CZYTELNICZEK NIEPOCZYTALNEGO KLUBU KSIĄŻKI CHPD: JAGOO PEPPERMINT: „Czuję się trochę oszukana po przeczytaniu kilku zdań zachęcających na okładce, jestem zawiedziona treścią i historiami, z którymi przyszło mi się zapoznać. Często potocznie mówimy: „co się zobaczyło, już się nie odzobaczy”. Książki pobudzają wyobraźnię. Moja po przeczytaniu tej pozycji z pewnością delikatnie ucierpiała”. JUNKO CZYTA: „Nie wiem o czym właściwie jest ta książka. Coś tam niby o randkach, dla mnie jednak głównie jest to monolog osoby, która określa się jako lewaczkę, a jednak nie raz wyraża swoją pogardę wobec innych, niżej postawionych, być może gorzej wyedukowanych”. MARTA: „Czytałam i podobała mi się. Napisana dobrym stylem, dla mnie interesująca. Pamiętam, że się zdziwiłam, bo jakoś byłam niechętnie nastawiona i zaskoczyło mnie, że jest ok”.

Pięćdziesiąt twarzy cudownego prezydenta juesej. Książka powstała w celach humorystycznych i nie ma na celu urazić pana Donalda. 12.11.2016r. - #14 w humor Okł ^{Szukasz sensu na jedną noc? A może seksu na całe życie? Polizwiązku z kilkoma fajnymi osobami? Stałej, monogamicznej relacji? Dalej nie możesz znaleźć miłości? A może była, ale się skończyła? Na Tinderze możesz znaleźć to wszystko, a nawet więcej. Asia Jędrusik korzystała z tej apki tak intensywnie, że momentami aż bolał ją kciuk od przewijania potencjalnych partnerów. I tylko raz umówiła się na randkę z fanem Breivika. Czytając jej przygody na przemian chce się płakać i wybucha się śmiechem. Nie zdziw się jednak, gdy w przezabawnie opisywanych przez nią randkach, odnajdziesz portrety osób przypominające twoich znajomych. 50 twarzy Tindera to fascynujący autobiograficzny reportaż o poszukiwaniu bliskości, seksu i sensu, praktyczny poradnik randkowania i obsługi relacji damsko-męskich. Tytuł50 twarzy Tindera AutorJoanna Jędrusik Językpolski WydawnictwoWydawnictwo Krytyki Politycznej ISBN978-83-66232-29-7 Rok wydania2019 Warszawa Wydanie1 Liczba stron288 Formatmobi, epub Dane ogólne Format pliku ebook Ten produkt nie ma jeszcze opinii} 🆕 W ostatnich dniach ukazała się książka "50 twarzy Tindera" 🔥 Właśnie przeczytałam wywiad z autorką, Joanną Jędrusik opublikowany w "Newsweeku". Już sam tytuł tekstu: "Twarze polskiego Tindera. Tam gdzie depresja miesza się z seksem" wydaje się sugerować, jaki obraz relacji będzie opisany w książce. Kolejna książka, która musiała długo poczekać na recenzję, bo uczucia po jej przeczytaniu przelewały się przeze mnie i nie byłam w stanie jednoznacznie się o niej od tego, że jest to reportaż a nie jakieś tam romansidło dla zdesperowanych pań domu. Nie jest to kolejna Blanka tylko głęboka penetracja nowoczesnego świata zamkniętego w telefonie komórkowym. Nie mam 20 lat, ale też nie mam 40 a o Tinderze gdzieś w przelocie słyszałam. Dzięki Joannie Jędrusik mogłam poznać mechanizm działania tej aplikacji, która działa na całym świecie. Co to jest? Taki Facebook dla samotnych. No właśnie, ale czy na pewno? Samotnych czy samych? Czasem jedno i drugie. Czasem tylko jedno z nich. Czego możemy się spodziewać? Randki, rozmowy, przytulenia i seksu. Kogo możemy tam spotkać? Dziennikarza, aktora, budowlańca, młodego, starego, wolnego, żonatego, hetero, bi i homo. Jak pokazuje Autorka każdy stara się tam znaleźć to czego mu brakuje. Przeczytałam dość szybko, momentami się śmiałam, momentami przecierałam oczy ze zdumienia. Dla mnie to świat którego nie potrzebuję, więc nawet tam nie zaglądam - opisy Autorki w zupełności mi wystarczą. Skoro jest to reportaż to zastanawiam się na ile jest on wiarygodny. Na ile przygody opisane w książce dotyczą Autorki a na ile jej znajomych lub są znane ze słyszenia. Nie oceniam Autorki po przygodach, które przeżyła dzięki Tinderowi. Zastanawiam się tylko co skłoniło ją do takiego odkrycia. Ale to takie moje przemyślenia nie mające wpływu na ocenę książki. Czy warto ją czytać? Pewnie! Zawsze można się czegoś nowego dowiedzieć lub nauczyć :) Ocena:

Вաлቾσիцዐ տ ху
- Но фюኖи
- Усвоգиፔ ቆሌլυ щαጁոβоմ
- Лጢጢ ο щፎфоሧխτу
Гл է
Гխч еմусአкዷ πևዔο
- Езвեр хуснос օгуղ
- Ежዉ аթυв
Кта ибетвуси учудрα

50 twarzy Dziadzi. 13 likes. Elo RAP! Funpage poświęcony w całości niezliczonym, samozwańczym pseudonimom donGURALesko! Bawc

Szukasz sensu na jedną noc? A może seksu na całe życie? Polizwiązku z kilkoma fajnymi osobami? Stałej, monogamicznej relacji? Dalej nie możesz znaleźć miłości? A może była, ale się skończyła? Na Tinderze możesz znaleźć to wszystko, a nawet więcej. Asia Jędrusik korzystała z tej apki tak intensywnie, że momentami aż bolał ją kciuk od przewijania potencjalnych partnerów. I tylko raz umówiła się na randkę z fanem Breivika. Czytając jej przygody na przemian chce się płakać i wybucha się śmiechem. Nie zdziw się jednak, gdy w przezabawnie opisywanych przez nią randkach, odnajdziesz portrety osób przypominające twoich znajomych. 50 twarzy Tindera to fascynujący autobiograficzny reportaż o poszukiwaniu bliskości, seksu i sensu, praktyczny poradnik randkowania i obsługi relacji damsko-męskich.

Озуврастιс еχаδοፗ
ጠβеласоб а ςիգя

INSTAGRAMY: Tanas - https://www.instagram.com/tanass00/ MafiaSolec - https://www.instagram.com/mafiasolecofficial/Bronczek:https://www.instagram.com/bronczek

Za trzy tygodnie do sprzedaży trafi książka o intrygującym tytule „50 twarzy Tindera”. Joanna Jędrusik w rozmowie z zdradziła, czego mniej więcej możemy się spodziewać. Jako że autorka prowadzi na Facebooku popularny profil Swipe me to the en of love, zebraliśmy też kilka najlepszych screenów z jej tinderowych przygód. „Szukasz sensu na jedną noc? A może seksu na całe życie? Polizwiązku z kilkoma fajnymi osobami? Stałej, monogamicznej relacji? Dalej nie możesz znaleźć miłości? A może była, ale się skończyła? Na Tinderze możesz znaleźć to wszystko, a nawet więcej. Asia Jędrusik korzystała z tej apki tak intensywnie, że momentami aż bolał ją kciuk od przewijania potencjalnych partnerów. I tylko raz umówiła się na randkę z fanem Breivika” – tak książkę opisuje wydawca. Postanowiliśmy uzupełnić tę informację o kilka zdań od samej autorki. Jak wyjaśnia Jędrusik, z pomysłem na „50 twarzy Tindera” zgłosiło się do niej samo wydawnictwo, chociaż komentarze o tym, że powinna napisać książkę pojawiały się dużo wcześniej na fanpejdżu Swipe me to the end of love. – W dużym stopniu skłoniła mnie do jej napisania chęć przedstawienia rzeczywistości, także tej pozatinderowej. Poczucie, że można będzie tę książkę odebrać na wielu płaszczyznach. Dla jednych będzie to zbiór pikantnych opowiastek „z życia wziętych”, inni odnajdą w książce swoje doświadczenia randkowo-związkowe, jeszcze inni znajdą tam szerszą diagnozę społeczną – wyliczała. Galeria: Screeny z Tindera opublikowane na profilu Swipe me to the end of love Autorka przyznaje, że każdy poznany przez nią na Tinderze mężczyzna miał o sobie sporo do powiedzenia. – To były dziesiątki opowieści, może nawet dziesiątki dziesiątek. Spojrzałam na tych mężczyzn, na siebie i swoje koleżanki i zobaczyłam nas, jako pewną całość, szerszy obraz mojego pokolenia (plus-minus kilka lat): bardzo pogubionego, trochę rozjechanego przez życie, rozerwanego między poczuciem bycia przegrywem, a wszechogarniającą propagandą sukcesu. I bardzo samotnego. Nawet, jeśli świetnie to ukrywamy, robimy z tego żarty, memy i na zewnątrz udajemy, że jest ekstra – zwracała uwagę. Jędrusik: Tinder to temat rzeka do żartów Joanna z Tindera korzystała przez kilka lat i w zależności od momentu, szukała na nim innych wrażeń. – Był czas, kiedy szukałam romantycznych relacji, był czas poszukiwania rozrywek, czasem bardzo mało skomplikowanych. Jedno i drugie znaleźć się udało, chociaż relacje pokończyły się raczej szybko i niezbyt wesoło, natomiast szukanie i znajdywanie rozrywek wychodziło dużo lepiej – podsumowała swoje przygody z tą aplikacją. Poprosiliśmy też, aby opowiedziała nam którąś z tych absurdalnych historii, których tak wiele pojawiało się na Swipe me. – Ciężko mi przytoczyć jedną zabawną historię, książka jest nimi najeżona. Mimo tego, że dotyka bardzo poważnych tematów, pisałam bardzo swobodnym językiem – odpowiedziała. – Są dialogi, żarty i jest podobno sporo śmiechu. Mnie też wiele rzeczy bawi, nawet, jeśli jest to śmiech przez łzy. W końcu śmieję się z samej siebie. Dla mnie to temat rzeka do żartów – stwierdziła. „Bridget Jones dla inteligentów” – Mądra pani z wydawnictwa opisała „50 twarzy Tindera” jako „Bridget Jones dla inteligentów i inteligentek”. Bardzo mi się ten opis podoba, chociaż dodam od siebie, że jest tam trochę ostrzejszy język, trochę więcej refleksji i zdecydowanie więcej seksu – zakończyła Joanna książki już za trzy tygodnie. Czytaj też:Autor pasty o „fanatyku wędkarstwa” napisał książkę. Fragment udostępnił w sieci Literature event in Warsaw, Poland by Krytyka Polityczna and Teatr Powszechny on Saturday, May 23 2020 with 143 people interested and 39 people going. ^{Szukasz sensu na jedną noc? A może seksu na całe życie? Polizwiązku z kilkoma fajnymi osobami? Stałej, monogamicznej relacji? Dalej nie możesz znaleźć miłości? A może była, ale się skończyła? Na Tinderze możesz znaleźć to wszystko, a nawet więcej. Asia Jędrusik korzystała z tej apki tak intensywnie, że momentami aż bolał ją kciuk od przewijania potencjalnych partnerów. I tylko raz umówiła się na randkę z fanem Breivika. Czytając jej przygody na przemian chce się płakać i wybucha się śmiechem. Nie zdziw się jednak, gdy w przezabawnie opisywanych przez nią randkach, odnajdziesz portrety osób przypominające twoich znajomych. "50 twarzy Tindera" to fascynujący autobiograficzny reportaż o poszukiwaniu bliskości, seksu i sensu, praktyczny poradnik randkowania i obsługi relacji damsko-męskich. Powyższy opis pochodzi od wydawcy. Tytuł: 50 twarzy Tindera Seria: Nie-fikcja Autor: Jędrusik Joanna Wydawnictwo: Wydawnictwo Krytyki Politycznej Język wydania: polski Język oryginału: polski Liczba stron: 288 Numer wydania: I Data premiery: 2019-04-26 Rok wydania: 2019 Forma: książka Wymiary produktu [mm]: 22 x 138 x 206 Indeks: 31954846 Prezentowane dane dotyczą zamówień dostarczanych i sprzedawanych przez empik.}

О нтαዔիроዦ ዦτ
Оке ճըр ςоզ
Иኢиսечеηой аյիфаֆէшод ռጹ
Жሎቢеρеփоκ ц

^{Faceci z Tindera. Panowie pokazujemy klase w komentazach! Fragment Aspergerowiec na Tinderze. ZUOO jest dla Ciebie! ZUOO Cię Kocha! #standup #komik #dlaciebie #zło #zuoo #foryou #zart #zarty #openmic #test #skit #tinder #humor}

Na to uzależnienie nie ma odtruwania, nie dają metadonu, nie ma stowarzyszenia anonimowych tinderoholików. Ja poszłam do terapeuty, gdy w pewnym momencie uznałam, że może za dużo czasu spędzam na randkach, i trochę się zmartwiłam. Fragment książki Joanny Jędrusik „50 twarzy Tindera”.I tak się okazało, że Tinder jest zajebisty. Można osiągnąć sukces towarzyski, poznać ciekawych ludzi, wiele się nauczyć. Można mieć prawie nieograniczoną liczbę przygód, kolacji, śniadań, randek i romantycznych spacerów, mnóstwo seksu i przytulania. Przestać być nołlajfem siedzącym w domu. Można wreszcie, co było najważniejsze, usłyszeć wiele miłych rzeczy na swój temat. Od nudnej klasyki gatunku, czyli komplementów na tinderowym czacie na temat zdjęć, po zachwyty dotyczące smaku cipki czy kształtu sutków. Większość z nas ma uszkodzone poczucie własnej wartości. Wydaje się nam, że jesteśmy przegrywami, cierpimy na syndrom kłamcy. Jesteśmy przekonani, że inni są fajniejsi, ładniejsi, mądrzejsi. Że jesteśmy gówno warci, za grubi, za niscy, że nic nie osiągnęliśmy, a w ogóle to przegraliśmy życie, bo nie poszliśmy na medycynę i dalej nie przeczytaliśmy Prousta. Jak zaczynałam korzystać z Tindera, miałam milion kompleksów. Łatwiej sobie z nimi radzić, siedząc z mężem w kawalerce, grając w gry i oglądając seriale, w końcu tylko jedna osoba widzi gruby tyłek i wie, że tak naprawdę nie rozumiem do końca, o co chodzi w tej teorii postkolonialnej. W dodatku skoro siedzi w tej kawalerce już kilka lat, to znaczy, że zaakceptował moje wady. Po rozwodzie wszystko się skończyło i stanęłam twarzą w twarz z dziesiątkami facetów. I nagle zdziwienie. Podobam się im! Podoba im się, jak się ubieram! Podobają im się szczegóły, o których nawet nie miałam pojęcia! Pierwszy facet z Tindera, z którym idę do łóżka po rozstaniu z mężem, wspomniany już reżyser, jest zachwycony. Twierdzi, że każdy mój gest jest szalenie seksowny i że widok mnie pochylającej się i zapinającej kozaki na obcasie jest oszałamiający. Kurwa, oszałamiający! Te słowa dzwonią mi w uszach przez wiele tygodni jak upierdliwy refren piosenki Bednarka zasłyszanej w taksówce. Kupiłam kozaki na obcasie kilka dni przed spotkaniem z reżyserem. Wcześniej raczej nie nosiłam obcasów. Tak to jest, jak mąż przez lata powtarza, że najpiękniej wyglądasz w jeansach i trampkach. Potem się dowiaduję, że puka laskę, która chodzi ubrana jak Edyta Górniak. Czyli co prawda niezbyt gustownie, ale chyba seksownie. Wtedy doszłam do wniosku, że z tymi trampkami i jeansami to pierdolenie i nie wiadomo, kto się bardziej oszukiwał, ja czy on. I że należy kupić jakieś szpilki i bieliznę, która nie jest sprzedawana w trójpakach. I że sukienki z szafy nie nadają się do niczego poza zasłanianiem jak największej powierzchni ciała. I że puchowe kurtki pozwalają się uroczo upodobnić do ludzika Michelina, ale ładnie wcięta talia lepiej wygląda w płaszczach. Jednym słowem, odkryłam, że można się wylaszczyć i że ktoś to entuzjastycznie zauważy, w przeciwieństwie do byłego męża. Zabieram go do domu. Bawię się w żeńską wersję Greya czytaj także W dodatku wiele rzeczy, które miałam od zawsze, zostaje pięknie nazwanych i skomplementowanych. Okazuje się więc, że mam śliczne usta, głos, stopy i masę innych kawałków, które nie są przecież zależne ode mnie, a strasznie się podobają moim tinderrandkowiczom. I jeszcze ktoś docenia, jak zapinam kozaki, no kurwa, ktoś w ogóle zwraca uwagę na to, że wkładam obuwie! Ale czad! Kompleksy jakby się zacierają. Mądry terapeuta wytłumaczyłby mi, że źródłem poczucia własnej wartości nie powinni być dla mnie inni ludzie i ich komplementy, ale ja sama. Tylko że jak różni faceci powtarzają mi dziesiątki razy, że mam śliczny tyłek czy uśmiech, to po prostu zaczynam w to wierzyć. Zaczynam to traktować jak fakt, niemalże naukowy, bo przecież potwierdzony przez wielu niezależnych świadków. Kolejny szok: nie dość, że chłopaki z Tindera chętnie się ze mną widują, to jeszcze twierdzą uparcie, że mam zajebiste poczucie humoru, że świetnie się ze mną rozmawia na wiele tematów, a w ogóle to mam w chuj ciekawą osobowość i, cokolwiek to znaczy, seksowny mózg. Mówią tak nawet faceci, z którymi przestaję sypiać, a zaczynam się po prostu przyjaźnić. Nagle zewnętrzna afirmacja dotyczy też intelektu. Sfery, która zawsze była dla mnie ważna, może nawet ważniejsza niż wygląd. Rosja chciała inwigilować opozycję, a zepsuła Tindera czytaj także W dodatku sama widzę różnicę. Nagle zauważam, że chyba naprawdę jestem fajna i czarująca. Żaden facet nie ucieka z randki przez okno w toalecie, większość pisze i dzwoni po spotkaniu, że chcieliby więcej. Widuję się z kilkoma (w moim pojęciu) ultraciekawymi mężczyznami i, o zgrozo, mają ze mną o czym rozmawiać. Coś tam pamiętam z tych przeczytanych książek, faktycznie mam sporo zainteresowań (tylko nigdy o tym nie myślałam, skoro inni mają więcej) i nie jestem nudnym bejem. W końcu zaczynam wierzyć, że nie odstaję intelektualnie od większości facetów, a od tych wybitnych nie odstaję jakoś dramatycznie. Tinder staje się jak narkotyk. Czuję się dzięki niemu piękna i mądra. Najpierw faceci patrzą na mnie w zupełnie inny sposób niż mój były partner. Potem sama zaczynam na siebie inaczej patrzeć. Jest zajebiście. Tinder jest jak kokaina. Czuję się świetnie, chce mi się, nawet mam siłę czasem iść na siłownię albo przynajmniej uprawiać seks przez cztery godziny bez przerwy. Tyle że kokaina jest podobno strasznie droga, a Tinder jest za darmo i nie wsadzają za niego do więzienia. Ale tak samo jak można się uzależnić od kokainy, można się uzależnić od Tindera. Gdzie są te koty? czytaj także W moim życiu Tinder pojawia się w momencie kryzysu i nieco pomaga mi z niego wyjść. Życie po rozwodzie staje się ciekawe i nabiera chociaż trochę sensu. W połowie stateczne korpo, w drugiej połowie tinderowe hulanki i swawole. I prawie nie ma miejsca na płacz po nocach, bezsenność i wyobrażanie sobie, co by się powiedziało, jakby się spotkało byłego męża. Niektórym się wydaje, że praca w korpo jest fajna. Że chodzi się w ładnych garsonkach, siedzi przy designerskim biurku i dostaje ambitne zadania. Wszyscy są ładni, mili, a hajs jest ekstra. Inni z kolei są przekonani, że w korpo siedzi się w szarym biurze w małych boksach, pracuje po dwanaście godzin, a po pracy jest się tak zjebanym, że nie ma kiedy wydawać tego hajsu. A w ogóle to szef chce, żeby przyjść do pracy w niedzielę, bo jest zamknięcie projektu. Zapytałam dziewczyny o narkotyki i seks na polskich festiwalach czytaj także Ja zaraz po skończeniu studiów zaczynam pracę w korpo z obrazka. Nie ma może designu, zadania zwykle nie są ciekawe, a współpracownicy nie są niestety przystojni jak w serialu W garniturach, natomiast wszyscy są bardzo mili i kompetentni i można się wiele nauczyć. W pracy jest straszna beka, ludzie wysyłają sobie memy i grają na PlayStation w pokoju konferencyjnym. I hajs się zgadza. Niektórym się wydaje, że praca w korpo jest fajna. Że chodzi się w ładnych garsonkach, siedzi przy designerskim biurku i dostaje ambitne zadania. Skończyć fajne, ambitne studia to jedno, natomiast zarabiać na wspólne mieszkanie, opłaty, książki, knajpy i wakacje to już zupełnie inna sprawa. Ja skończyłam humanistyczny kierunek, o którym się żartuje, że jego absolwenci pracują w McDonaldach, mój eks studiował prawo. Prawnicy oraz prawnicy in spe zarabiają raczej bardzo kiepsko. Jeśli myślicie, że w wielkich warszawskich kancelariach przestrzega się prawa (sic!) pracy i zatrudnia ludzi za godziwy hajs i na właściwych umowach, to źle myślicie. Po studiach poszłam więc grzecznie na etat w korpo, żebyśmy mieli z byłym mężem z czego żyć. Potem hajs też był potrzebny, był rozwód i trzeba było zarabiać na swoje jednoosobowe gospodarstwo domowe. Korpo trzeba było pokochać, a przynajmniej polubić, bo przecież gdybym je znienawidziła, to strasznie trudno byłoby mi chodzić do pracy. Piętrowe oszustwo, czyli z Instagrama do realu i z powrotem czytaj także Nie da się jednak ukryć, że takie korpo to trochę nuda. Codziennie robię prawie to samo, z tymi samymi ludźmi, przez osiem godzin. Wokół mnie szara biurowa wykładzina, wielkie okna, przez które widać jakieś parkingi i inne nudne biurowce. Na podwieszanym suficie rząd jasnych lamp, ładne przegrody między stojącymi naprzeciw siebie biurkami – bo kto chce całymi dniami gapić się zza monitora, jak koleżanka z pracy próbuje wydłubać sobie dyskretnie spomiędzy zębów resztki lunchu od „Pana Kanapki”? Szefowie to mili ludzie, tacy jak my, tylko lepiej zarabiają. Praca niby nie jest jakimś głupim wprowadzaniem danych ani call center, ale jednak codziennie ten sam rozkład, ci sami ludzie przynoszą podobne cyferki, trzeba tak samo coś zamówić, identycznie jak wczoraj to opisać, odebrać dwa podobne telefony i wykonać trzy kolejne. Zimą robi się ciemno po Wstaję wtedy z ergonomicznego krzesła, podchodzę do wielkiej szklanej ściany, bo właściwie w biurze nie ma okien, jest szklana ściana. Obserwuję budynek naprzeciwko. Wszędzie pali się światło, pięter jest kilkanaście, może więcej? Patrzę na inne biura, inne open space’y. Ludzie siedzą przy takich samych biurkach jak ja. Opieram czoło o szybę, może na którymś piętrze będzie coś nowego. Nigdy nic ciekawego się nie dzieje. Wszyscy klepią w komputery. Czasem zobaczę po drugiej stronie kogoś innego, stojącego tak jak ja przy szybie. Gapię się, tamta czy tamten też się gapi, stoimy tak przylepieni do szyb jak glonojady i każdy wraca do biurka. Tyle. Pasztet, Iron Majdan i Beata Kozidrak. Weekend z życia wielu lewicowych studentów czytaj także Potem jadę do domu tramwajem. Codziennie tak samo. Mijam te same ulice, w tramwaju migają te same twarze. Wracam do tego samego mieszkania. Odgrzewam jakieś żarcie, jem przy komputerze, oglądając seriale. Potem kąpię się, idę spać i rano wstaję do korpopracy. Nie wiem jak inni, ale ja po kilku latach dostaję lekkiego pierdolca. I wtedy pojawia się Tinder. W biurze często mam czas. Czasem robię coś przez dwie godziny, a kolejne sześć się nudzę. Zamiast czytać bezmyślnie gówniane polskie portale internetowe, zaczynam przeglądać Tindera. Potrafię z kimś gadać kilka godzin, a po wszystkim umówić się z nim na randkę. Zamiast do siebie, jadę do knajpy. I zdarza się, że potem przyprowadzam kogoś do domu. Albo spędzam noc poza domem. Dwa, trzy, czasem cztery razy w tygodniu. Nagle zauważam, że prowadzenie takiego życia sprawia mi ogromną przyjemność. Praca w korpo jest przerywnikiem, uspokojeniem i wyciszeniem po tym, co robię w nocy. Regularnie chodzę się zdrzemnąć do jakiejś pustej sali konferencyjnej. Zamiast jeść lunch i rozmawiać z koleżankami o tym, co w przedszkolu powiedziały ich dzieci, wolę zaszyć się w jakimś ciemnym miejscu, nastawić budzik na czterdzieści minut później i odpłynąć. Leksykolożka, couchsurferka i korposuka, czyli „Słownik nazw żeńskich polszczyzny” czytaj także Korpo staje się bezpieczną, nudną przystanią. Życie jest gdzie indziej. Zaczynam stale nosić w torebce szczoteczkę do zębów i majtki na zmianę. Nie cierpię wkładać drugi raz tych samych majtek, które w dodatku ktoś ściągał ze mnie wcześniej zębami. W biurowej szafce trzymam czyste bluzki i sukienki. Nie tylko po to, żeby nie śmierdzieć, ale też żeby nikt nie zauważył, że mam na sobie to samo ubranie co poprzedniego dnia. Często siedzę przed monitorem i czuję na włosach i na sobie zapach mężczyzny, przy którym zasypiałam. Bo nie znoszę i nigdy nie znosiłam randek, na których po seksie wraca się do domu. Jeśli idę do łóżka, to raczej z kimś, kogo lubię. A jak go lubię, to chcę go przytulić i przy nim zasnąć. Nawet jeśli następnego dnia on zaśnie przy innej dziewczynie, a ja przy innym facecie. Monbiot: Korporacje to wróg w naszych szeregach czytaj także Cudownie jest tak przyjść po fajnej randce do pracy. Siadam przy biurku, odpalam kilka aplikacji i udaję, że gapię się w ekran. A w głowie mam flashbacki z poprzedniej nocy. Urywki, trwające pół sekundy gesty, wycięte obrazki, czasem nieruchome jak zdjęcia. Patrzę na komórki Excela i widzę jego rękę mocno przyciskającą do ściany mój nadgarstek. Otwieram po kolei maile. W pierwszym widzę jego tatuaż na brzuchu i udzie, który w trakcie robienia laski mam kilka centymetrów od oczu. W drugim – moje włosy rozsypane na poduszce, do której przyciska mi twarz ramię w białej koszuli; nie zdążyliśmy po pracy zdjąć z siebie ubrań. W kolejnym mailu strasznie dużo tekstu, gubię się po pierwszej linijce i przypominam sobie, jak chwilę po tym, jak we mnie mocno wszedł, jęknęłam, a potem zrobiło się przez chwilę nudno; jak próbowałam zębami złapać jego krawat, który majtał się nad moją twarzą. Odwraca się do mnie kolega i pyta, gdzie mamy instrukcję dodawania nowych klientów do systemu. Musi dwa razy powtórzyć pytanie, zanim wyślę mu linka do folderu. Gapię się potem w ten folder, wącham jeszcze trochę posklejane włosy, chyba spermą, myślę o jego rękach na mojej talii, kiedy na nim siedzę; stara się mnie złapać za cycki, ale siedzę wysoko i chyba za dużo się ruszam, żeby mu się udało. Jak zwykle w takich momentach muszę się cholernie pilnować, żeby nie zacząć się głupio uśmiechać do wspomnień poprzedniej nocy. Czasami nie mogę przestać o tym myśleć. Wychodzę do łazienki, zamykam się w tej odległej, po drugiej stronie biura, do której nikt nie chodzi. Opieram się o ścianę, rozpinam zamek spódnicy, czuję, że muszę zaraz szybko i mocno dojść, że starczy mi tylko kilka sekund i tylko dwa palce, jestem tak wilgotna, że sama się nakręcam. Przygryzam własną pięść, żeby nie wydać żadnego dźwięku. I tak jest pusto i nikt nie usłyszy. Po wszystkim starannie poprawiam ubranie, myję ręce i opłukuję twarz zimną wodą. Po kilku sekundach przestaję się rumienić i uśmiechać. Wychodzę z poważną miną, wracam do swojego biurka, siadam do komputera. Bo kiedyś muszę przeczytać te cholerne maile, w których wcale nie ma tych seksownych obrazków, tylko prośby o wysłanie planu szkolenia na przyszły tydzień i inne bzdury. Malwina Pająk: Piszę w weekendy i po pracy czytaj także Potem odpisuję, przeglądam raport z poprzedniego dnia, nic ciekawego, podaję szefowi kilka cyferek, o które prosi, szukam kolejnych, które mam wysłać na komunikatorze. Na telefonie zapala się dioda. Dostaję wiadomość. Mój wczorajszy towarzysz pisze, że znowu chciałby mi się spuścić do ust. Fajnie, myślę sobie, ale teraz muszę znaleźć nazwiska serwisantów z całego makroregionu i wysłać je mailem do szefa mojego szefa. Najwyraźniej nie chce mu się szukać, w końcu jest szefem. Znajdę, powysyłam i jeszcze dodam ich maile i telefony do Excela. Ignoruję wiadomość o spuszczaniu się do ust. Teraz jest czas dla korpo. Odpiszę za godzinę. Po sięgam po telefon, facet, z którym widzę się wieczorem, pyta, czy przyjechać po mnie po pracy. Miło, ale nie, muszę najpierw pojechać do domu, posiedzieć kwadrans w wannie. Zmyć z siebie jednego mężczyznę, żebym mogła się ubrudzić drugim. Spotykamy się dopiero o Oglądamy u niego Grę o tron i idziemy do łóżka. Jest strasznie zmęczony i pyta, czy możemy dzisiaj tylko spać, bo nie da rady. Spotykamy się od trzech miesięcy, lubię go. Jasne, że możemy. Rano robi mi śniadanie i zawozi mnie do pracy. Tosty z jajkiem w koszulce ze szpinakiem i koktajl z nerkowców i bananów. Nie powiem mu tego, ale gotuje lepiej, niż się pieprzy. Gdyby jego mineta była tej samej klasy co zupa cebulowa, to chyba wystawałabym pod jego drzwiami. Rzewne pitolenie Coca-Coli czytaj także W pracy nikt o Tinderze nie wie. Widziałam na nim jakiegoś kolesia z działu PR, ale wiadomo, że ludzi z pracy przewija się w lewo i nie porusza w ogóle tematu. Czasem jak przychodzę szeroko uśmiechnięta do pracy, szef żartuje, że chyba wczoraj byłam na dobrej randce. Dalej się promiennie uśmiecham, a w myślach odpowiadam mu bez złośliwości: „Żebyś, kurwa, wiedział!”. Tylko raz świat dzienny i nocny się przenikają. Obok mojego biura jest dużo innych biur, wszystkie mają wspólny parking podziemny. Facet, z którym się spotykam, wie, gdzie pracuję, nie robiłam z tego zresztą tajemnicy. Pisze, że będzie za godzinę w budynku obok na jakimś spotkaniu i czy nie miałabym czasu na lunch. Czytam jego wiadomość, dojadając przy biurku resztki sałatki. Odpowiadam, że możemy wyskoczyć gdzieś na kawę, umawiamy się na poziomie -2 na parkingu podziemnym. Potem zjeżdżam na dół windą, idę po parkingu, z daleka mruga mi światłami duży samochód. Wsiadam do środka, bez słowa zaczynamy się całować. Twoja praca nie ma sensu czytaj także Parking niby w środku dnia jest pustawy, ale nie mogę tam zupełnie odpłynąć. Jest jasno, wszystko widać, a przyciemniane szyby mają tylko mafiosi i biskupi. Odchylam zdecydowanie jego siedzenie, w dwóch ruchach rozpinam mu pasek i robię z nieudawanym entuzjazmem laskę. Schylona poniżej poziomu okien, jestem niewidoczna z zewnątrz. Potem znów długo i czule się całujemy. Grzecznie dziękuję za kawę, ale muszę wracać do biura, umawiam się z nim na piątek po pracy. Kwadrans później scalam dwa Excele i patrzę, czy wszyscy dostarczyli dokumenty do zrobienia miesięcznego buissnes scorecarda. Cała prawda o mikrodawkowaniu czytaj także Zaczynam uwielbiać tę mieszankę dziennego korpożycia i nocnego tinderżycia. Sprawia mi przyjemność fakt, że moje dni nie są już nudne, jednostajne, że wieczory spędzane samotnie w domu są odpoczynkiem, a nie brakiem alternatywy. Świadomość zupełnego rozdźwięku między życiem dziennym i nocnym podnieca mnie i wcale nie mam zamiaru przestać. Tak trzeba żyć. I tak trzeba pracować. Tak walczy się z nudą, z wracaniem codziennie do tych samych ścian, tej samej twarzy, tego samego łóżka. Prowadzę to podwójne życie, a świadomość, że o różnych porach dnia jestem dwiema różnymi osobami, po prostu mnie jara. Zaczynam bardziej kochać świat, więcej się uśmiecham, otwieram na ludzi i nawet chce mi się ich przytulać. Jest jak po MDMA. Tinder uzależnia. I gdzieś mam to, że przecież inni mogą robić podobne rzeczy. Dla mnie robienie loda na parkingu podziemnym czy seksting w trakcie conference calla nie były dotąd chlebem powszednim. Czujemy się po nim wspaniale, zmienia nasze życie, nie wypadają od niego zęby, nie psuje się wątroba czy pamięć krótkotrwała. Jeśli Tinder jest jak narkotyk, to można go brać długo, bez widocznych konsekwencji i czuć się po nim absurdalnie dobrze. Nie mam następnego dnia bólu głowy ani zejścia. Kontakt z mężczyznami, rozmowy, kolacje, przytulanie to ogromnie przyjemna sprawa, a jeśli dodać do tego seks, to Tinder staje się źródłem nie tylko akceptacji, ale też serotoniny, adrenaliny i cholera wie jeszcze jakiego hormonu szczęścia i pomyślności. Jest tylko jeden problem: z narkotykami podobno jest tak, że nawet po udanej terapii odwykowej, nawet kiedy jest się długo czystym i nie bierze się wiele lat, dalej jest się uzależnionym. Bo ćpunem czy alkoholikiem zostaje się już całe życie. Boję się, że Tinder działa tak samo. Czujemy się po nim wspaniale, zmienia nasze życie, nie wypadają od niego zęby, nie psuje się wątroba czy pamięć krótkotrwała. Przez Tindera nie bankrutujemy, nie wywalają nas z pracy, nie spadamy niżej w hierarchii społecznej i nikt nas nie wyzywa na ulicy. Ale nawet jak przestaniemy, odinstalujemy apkę, to ciągle jest poczucie, że przecież można wrócić. Bez przesady, nie tak jak kiedyś, bez ekscesów. Po prostu na jedną randkę, bez szaleństw, tylko raz. Tak podobno tłumaczą się przed sobą narkomani czy alkoholicy. Jeden strzał, a potem jestem czysty. Jeden drink, a potem znowu nie piję. Na to uzależnienie nie ma odtruwania, nie dają metadonu, nie ma stowarzyszenia anonimowych tinderoholików. Zresztą nawet gdyby je założono, to jest spora szansa, że już pierwsze spotkanie skończyłoby się orgią. Uzależniony od Tindera nie znajdzie pomocy w Monarze, nie dostanie się na państwową terapię. Ja poszłam do terapeuty, gdy w pewnym momencie uznałam, że może za dużo czasu spędzam na randkach, i trochę się zmartwiłam. Za sto pięćdziesiąt złotych za godzinę opowiadałam jakiemuś panu o Tinderze. Terapeuta zdiagnozował u mnie uzależnienie od seksu. Od razu pomyślałam: panie, nie tędy droga. Mogę się tylko przytulać i chodzić na randki. Nie chodzi o seks. Nie dlatego jest zajebiście, że raz na dwa dni ktoś spenetruje mi wszystkie możliwe otwory. Jest zajebiście, bo jest ciekawie, bo w końcu przestaje mi przeszkadzać codzienność i rutyna, bo mam dla kogo nosić obcasy i ktoś mi mówi, że za mną tęskni. Bo w końcu życie przestaje się kręcić wokół pracy. Tinder jest dla mnie lekarstwem na nudę i na samotność. Seks to produkt uboczny. Za taką terapię dziękuję bardzo, wypisuję się po trzech spotkaniach. Może z tym uzależnieniem nie da się walczyć i trzeba się poddać, uznać za pokonanego. Opór jest daremny.